Vanuit haar appartement in De Es kan mevrouw Kraak het huis van Debbie zien. Ze kennen elkaar al jaren. Van de hondjes. Dan maak je makkelijk contact.

Debbie

“In de vuurwerkperiode durft Sheila de deur niet uit. Ik haal haar op en zet haar in zo’n buggy voor kinderen. Dan gaan we naar het kanaal, samen met mijn eigen honden. Ik heb er nu twee, maar ik heb er ook wel eens meer – meestal ‘noodgevalletjes’. Ik laat Sheila ook uit als het glad is of als mevrouw Kraak ziek is bijvoorbeeld. Ze heeft mijn nummer en de zorg en de nichten van mevrouw Kraak hebben mijn nummer ook. Ik vind haar gewoon een hartstikke lief mens. Ze wil me altijd maar betalen maar dat hoeft voor mij niet. Ik vind het gewoon fijn dat ik haar een plezier kan doen. Meer hoeft niet. Sheila komt gewoon spontaan bij me liggen, dat is toch een cadeautje. Dat honden je vertrouwen, dat vind ik gewoon prachtig.”

Mevrouw Kraak

“Zolang ik het zelf kan, wil ik Sheila zelf uitlaten. Met mooi weer ga ik naar het park of naar het kanaal, dan ben ik zomaar uren weg. Dat vind ik heerlijk en het houdt me gezond. Ik vind het geweldig dat Debbie er is. Iedere keer dat ze komt voor Sheila… daar ben ik heel dankbaar voor. Vanuit het diepst van mijn hart. Ja dat is echt zo. Want wie moet ik anders vragen? Debbie weet precies hoe je met honden om moet gaan. Het moet vertrouwd zijn.”