Het was vriendschap op het eerste gezicht, toen Fatima een huurwoning in de Vlierstraat kwam bezichtigen. “Wil je even bij mij binnen kijken?”, vroeg Siska. Een tijd later zat Fatima met drie kinderen en niet meer dan een stel koffers in een leeg en uitgewoond huis. Dit kan zo niet, dacht Siska en spontaan trommelde ze vrienden en bekenden op om te helpen met schilderen, behangen, schoonmaken en laminaat leggen. Zelf reed ze haar nieuwe buurvrouw langs woonwinkels om te zorgen voor bedden, matrassen en meubilair. Sindsdien delen ze alle lief en leed. Hun woonblok staat op de nominatie om te worden afgebroken, maar de vrouwen zouden het liefst voor altijd buren blijven.

Fatima

“Ik kende helemaal niemand in Groningen. Ik had geen meubels of spullen, niks! Alleen wat kleding. Toen ik Siska zag dacht ik: ik neem dit huis gewoon. Ik had een paar jaar in een klein dorp in het zuiden van Nederland gewoond. Daar was ik alleen maar onvriendelijke en afwachtende mensen tegengekomen. Het is ongelooflijk hoe mensen daar reageerden op mijn hoofddoekje. Siska is geweldig, zo aardig en lief. Ze helpt me nog steeds met van alles. Ze is heel belangrijk voor me.”

Siska

“Maar zij helpt mij ook. Fatima moest bevallen – we kenden elkaar net een jaar. Ze had geen man en we spraken af dat ik mee zou gaan naar het ziekenhuis. Het werd een keizersnede. Ik had een tijd daarvoor zelf een nare bevalling gehad, waarbij de dokters niet wisten of de baby of ikzelf het zou overleven. Heel naar. Ik kreeg een narcose en maakte de geboorte van mijn dochter zelf dus niet mee. Daar had ik last van. Ik ben Fatima zo dankbaar dat ik de geboorte van haar zoon mee mocht maken. Daarmee kon ik mijn eigen ervaring een plek geven.”